• Diamantenbloed
• In volle bloei
• Een juiste Boeddha
• Gezocht
• Conventies loslaten
• Publicatie boek Ad
• Juiste visie
• Strijd
• Colofon
VOELING KRIJGEN – verslag van een Stiltij-training
Het enige dat belangrijk is ben jij, dat je wakker wordt, dat je voeling met jezelf krijgt.
Zolang je persoon jou als mens domineert en beheerst, blijkt dat we een verschil maken tussen ik en de ander/de wereld. De meest efficiënte manier om dat op te lossen, d.w.z. om jezelf te helpen en de ander echt te kunnen bijstaan op basis van vervulling en niet om een gat in jezelf op te vullen, is eerst de ander uit beeld te laten verdwijnen, los te laten dus.
Wat we nodig hebben, is teruggaan naar onszelf. Alle deformatie die je dan tegenkomt is behoeftigheid, is niet vrij, is onrust, maaksel en dat is allemaal ego-werking en dus geen waardigheid, geen vertrouwen, en geen juiste oriëntatie naar de grotere context die ons de juiste bedoeling aanreikt en ons blijft behoeden.
Al de diepe verlangens die je voelt zijn uitingen en besef van echtheid, van de organische samenhang. De gerealiseerde kwaliteit ervan wordt niet veroorzaakt, maar is een soort ontplooiing ervan. Het risico is dat we met de verlangens gaan werken in de geconditioneerde sfeer; je kaapt ze dan en laat ze doelen dienen voor het ik. Blijf dus goed voelen in jezelf waar je bewogenheid, je motivatie vandaan komt. Het onderricht helpt je eraan herinneren en verwijst je telkens terug naar de diepte en de enkelvoudige aard van het bestaan.
> Meer podcasts op Stiltijdharma <
DIAMANTENBLOED
Het doet me wat. 
Ik ben geraakt.
Besmet door het onderricht.
Alle zaken waarvan ik had gedacht dat het blijvend was, zijn nu meer een vage herinnering.
Maar in aanraking komen met het onderricht van de Boeddha is geen herinnering.
Eerder een rot bericht.
Het is zo rot omdat het waar is wat de Boeddha zegt.
Een kostbaarheid die niet behoort in een vitrine of niet gevangen kan worden.
Het is een diamantenprik in je hart.
Het bloed stroomt overal.
Ik kan het niet begrijpen.
Onderhevig aan gemoedstoestanden geloof ik in Diamantenbloed.
De ernst van leerling zijn
is een lichte vreugde
levend in de volheid
van niets nodig hebben.
EEN JUISTE BOEDDHA
Ik ben toe aan een Boeddha die mij herinnert aan mijn potentieel.
Dat doet toch elke Boeddha?
Nou, het vraagt toch wel iets meer onderzoek, iets beter kijken.
Een boeddhabeeld is altijd inspirerend en kan heel mooi zijn. Maar wat reflecteert nu werkelijk mijn eindkwaliteit? Bij welke aanblik recht ik mijn rug, adem ik anders, kijk ik ruimer?
Een beeld dat sterk aansluit bij mijn affiniteiten of door mij gewenste kwaliteiten is niet per se het beeld dat mij wekt. Een beeld dat veel gevoel wekt, wekt mij niet per se grondig en definitief. Het moet dus helemaal kloppen, naar dharmische maatstaf welteverstaan, wil het mij op het spoor zetten van totaalbestaan.
G E Z O C H T
CONVENTIES LOSLATEN
Het lijkt zo eenvoudig en uitnodigend om ongeschreven regels en overtuigingen af te doen als hindernissen op de weg of ze te typeren als vormen van kleinheid. Maar in het afwijzen door mij weet ik ze tegelijkertijd uit te baten als voedsel voor mijn hoogmoed en ijdelheid. “Kijk eens hoe helder ik de kleinheid van de wereld zie en afwijs.” Bah. Ik hoor en voel de uitnodiging om conventies los te laten maar ik proef de wrange smaak van de manier waarop ik te pas en te onpas grijp naar oude conventies of ze vervang door nieuwe overtuigingen.
Dankbaar ben ik voor de rust die overwegend resoneert als ik gedachten zoals hierboven observeer. Gevoel voor dualiteit in plaats van zelfveroordeling. Zonder het onderricht en leraar Ad zou ik geen ruimte weten te vinden om deze dualiteit te zien en onderwijl rust te ervaren.
Er was bij mij een ongeschreven regel gegroeid dat een zondagochtend-overleg ongeveer twee uur duurt. Duidelijk en betrouwbaar uitgangspunt toch? Maar wat gebeurt er als het plots vijfenveertig minuten duurt? De gedachten die op dat moment door mijn hoofd gaan zijn divers en kennen een verloop van initiële zorg naar rust en vertrouwen.
Is mijn leraar teleurgesteld? Ben ik onvoldoende bereikbaar als beoefenaar? Wat speelt hier? Maar wacht eens even… Wat was de lijn in dit overleg? Ben ik niet grondig gespoeld door dit onderricht? Jazeker. Voel ik rust en vertrouwen? Jazeker.
Mag het overleg elke vorm aannemen? Jazeker.
En mijn tijd hier op aarde in dit leven? Pffff… nou, daar wil ik nog een aantal nachtjes over slapen, hoor.
PUBLICATIE BOEK AD
Het boek dat Ad geschreven heeft, Dharmium, gaat door Asoka uitgegeven worden. Dit is goed nieuws, want dit schaart Dharmium onder de boeddhistische en zenliteratuur. Asoka geeft ook klassieke boeddhistische werken uit (denk aan de mooie Pali-tekst-vertalingen van De Breet en Janssen).
Dharmium is gedacht als een belevingsboek, waarin je je net zo direct aangesproken voelt als in het levend onderricht. Je kunt er als lezer alle facetten van het bestaan exploreren. Dit komt natuurlijk allereerst vanuit de tekst zelf, maar ook de indeling en vormgeving zullen aan deze beleving bijdragen.
Naar verwachting verschijnt het boek in het vroege voorjaar in de boekwinkels en de webshops (Ad van Dun: Dharmium; serum van wijsheid. Asoka 2019).
JUISTE VISIE
Abraham Lincoln vroeg ooit aan een van zijn medewerkers:
“Als je de staart een been noemt, hoeveel benen heeft een paard dan?”
“Vijf,” antwoordde zijn medewerker.
“Nee,” zei de president, “het juiste antwoord is vier.
Een staart een been noemen, maakt er geen been van.”
STRIJD
Ik ben mezelf kwijt. Ja echt, geloof het of niet. Alles wat ik dacht dat ik was, dat ben ik niet. Alle manieren om te zoeken naar wie ik ben, leiden tot niets. Logisch eigenlijk: voor het ik is er geen weg, want het ik kan alleen binnen zijn eigen blindheid functioneren. Maar logisch of niet, het valt me niet gemakkelijk. Nu het tot me doordringt dat ik in mijn blindheid toch steeds blijf doorzoeken en het zelf probeer te fixen en het tevens tot mij doordringt hoe vruchteloos dit alles is, nu welt er, naast enige weerstand om dit ten volle toe te laten, een radeloosheid in me op. Het ik in mij rent als een kip zonder kop heen en weer om in alle hoeken en gaten naar een uitweg te zoeken. Ik weet dat dat niet zal lukken en tegelijkertijd voel ik de moeite me gewonnen te geven.
Steeds scherper zie en beleef ik de kleefkracht van het ik. Het trekt aan mij en ik probeer me er niet door te laten meesleuren. Maar daarin ligt de definitieve oplossing niet. Ik kan mijn best doen tot ik een ons weeg, het punt is: ik sta in de verkeerde stroom! Ook weer een logisch gevolg daarvan: zolang ik er blijf staan, wordt alles verkleurd door die verkeerde stroom. Ik blijf van buiten naar binnen draaien. Maar iedere keer opnieuw ben ik eigenwijs en ‘vergeet ik’ weer dat ik het niét helder zie, dat ik niét weet hoe het zit en werkt. Wil ik opgaan in de ware stroom dan zal ik het mij bekende terrein toch echt moeten verlaten.
Colofon
Reacties, vragen, ideeën: info@dharmium.nl
Redactie: Yvonne Stamps
Techniek: Maurice Schelling
| Website Dharmium | RSS Stiltijdharma | YouTube-kanaal Stiltij |
Copyright © Dharmium 2018
Aanmelden ‘Dharmuse’
